Ρεκόρ διάβρωσης σε βουνό της Νέας Ζηλανδίας!

Μία νέα αμερικανο-νεοζηλανδική επιστημονική έρευνα μέτρησε ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Ανακάλυψε πως ένα βουνό στη Νέα Ζηλανδία διαβρώνεται με σχεδόν τετραπλάσια ταχύτητα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο βουνό στον κόσμο.

Διάβρωση εννοούμε την προοδευτική αποσύνθεση των υλικών στο έδαφος  με την πάροδο του χρόνου υπό την επίδραση παραγόντων του περιβάλλοντος, όπως του ανέμου, του νερού, του πάγου ή ακόμη και των ζωντανών οργανισμών εξαιτίας χημικών αντιδράσεων.

Ο Isaac Larsen του πανεπιστημίου Washington και ο André Egger του νεοζηλανδικού πανεπιστημίου Lincoln με την υπόλοιπη ομάδα των ερευνητών, ανακάλυψαν ότι οι Νότιες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, που έχουν απότομη κλίση 35 μοιρών και δέχονται βροχοπτώσεις της τάξης των δέκα μέτρων ετησίως, διαβρώνονται με ρυθμό έως 2,5 χιλιοστών το χρόνο.

Μία ταχύτητα δυόμιση έως τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τις πιο υψηλές γνωστές μέχρι σήμερα ταχύτητες παραγωγής χώματος, λόγω διάβρωσης του εδάφους. Ο ρυθμός της διάβρωσης όπως και ο αντίστοιχος ρυθμός παραγωγής χώματος, αυξάνει όσο περνάει ο χρόνος, ιδίως όταν υπάρχει απότομη κλίση σε ένα βουνό. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι σε απότομα βουνά όπως για παράδειγμα τα Ιμαλάια, η διάβρωση είναι γρήγορη όπως επίσης και η δημιουργία χώματος.

Ο David Montgomery καθηγητής γεωεπιστημών του πανεπιστημίου Washington δήλωσε το εξής: «Δύο χιλιοστά το χρόνο ακούγεται πολύ αργός ρυθμός σε κάποιον που δεν είναι γεωλόγος, γιατί με αυτή την ταχύτητα χρειάζονται αρκετά χρόνια για να δημιουργηθεί μια ίντσα χώματος (σ.σ. 2,54 εκατοστά). Όμως για ένα γεωλόγο, ο ρυθμός αυτός είναι σοκαριστικά γρήγορος, καθώς η παραδοσιακή αντίληψη είναι ότι για κάτι τέτοιο χρειάζονται αιώνες».

Οι ερευνητές ισχυρίζονται πως ένας από τους λόγους της γρήγορης διάβρωσης είναι και οι ρίζες των φυτών. Το συγκεκριμένο βουνό στη Νέα Ζηλανδία είναι καλυμμένο με χαμηλή και πυκνή βλάστηση. Οι ρίζες αυτών των φυτών τρυπώνουν στις παραμικρές ρωγμές των βράχων, βοηθώντας έτσι στο να διευρύνουν τις ρωγμές, με συνέπεια τα πετρώματα του βουνού να εκτίθενται περισσότερο στους παράγοντες της διάβρωσης.

Για να καταλήξουν στα συμπεράσματα αυτά, οι ερευνητές πέρασαν τρεις μέρες στην απομονωμένη κορυφή των Νεοζηλανδικών Άλπεων συλλέγοντας δείγματα χώματος.  Η ανάλυσή τους βασίστηκε στην μέτρηση της ποσότητας του βηρυλλίου-10, ενός ισοτόπου που σχηματίζεται μόνο στην επιφάνεια της Γης λόγω της έκθεσής της στην κοσμική ακτινοβολία.