Ακρωτήριο Ταίναρο: Εκεί όπου ο μύθος ζωντανεύει...

Το Ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς, είναι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Ευρώπης.

Πρόκειται για μια πετρώδη περιοχή με χρυσοκίτρινη γη χωρίς δέντρα, που για τους αρχαίους Έλληνες σηματοδοτούσε το πέρασμα στον Κάτω Κόσμο.
Το όνομά του οφείλεται στον μυθικό ήρωα Ταίναρο, γιο του Δία που έχτισε την ομώνυμη πόλη στον ισθμό της χερσονήσου.

Η περιοχή είναι κατάσπαρτη από αρχαιότητες και η πρόσβαση είναι δυνατή μόνο από το μονοπάτι που ξεκινά από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων, το οποίο είναι χτισμένο με τις πέτρες του ιερού του Ταινάριου Ποσειδώνα.
Ο ναός του Ποσειδώνα είχε καθιερωθεί σαν άσυλο για τους κυνηγημένους που κατέφευγαν για προστασία. Σε αυτόν είχαν καταφύγει και οι είλωτες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι παραβιάζοντας το άσυλο τους θανάτωσαν.

Περπατώντας ανατολικά του ναού, βρίσκεις λαξευμένο στον βράχο το Ψυχοπομπείο, απ’ όπου παραλάμβανε ο περαματάρης τις ψυχές και τις συνόδευε στην πύλη του Άδη. Πρόκειται για μια θαλασσινή σπηλιά απ’ όπου πέρασε ο Ηρακλής προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, καθώς και ο Ορφέας που με τη μουσική του απάλυνε την καρδιά του Άδη και της Περσεφόνης, για να πάρει την Ευρυδίκη.

Στα δυτικά θα συναντήσουμε και τα ερείπια ρωμαϊκού οικισμού, με πιο χαρακτηριστικό ένα επιδαπέδιο ψηφιδωτό που αναπαριστά έναν ήλιο σε αίθουσα ρωμαϊκού λουτρού και είναι γνωστό ως "Άστρο της Αρίας."

Το ακρωτήριο κατά την αρχαιότητα λεγόταν και “Ποσείδιον” ενώ αργότερα στα χρόνια της Φραγκοκρατίας μετονομάστηκε σε Κάβο Ματαπάς, ονομασία που μένει ακόμα σε πολλούς ναυτικούς χάρτες. Για την προστασία των ναυτικών κατασκευάστηκε το 1882 ένας εντυπωσιακός φάρος ύψους 16 μέτρων, όπου έγινε μάρτυρας τον Μάρτη του 1941 στην ναυμαχία μεταξύ Άγγλων και Ιταλών, με τους δεύτερους να μετρούν βαριές απώλειες.

Το άγριο ακρωτήρι περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Στρατής Μυριβήλης σε ένα μικρό απόσπασμα από το ΜΑΝΗ: Τα καπούλια του λιονταριού.

"Τόσο άγριο, τόσο σκληρό θέαμα, σπάνια μπορεί να το δώσει η φύση. Δεν είναι ακρογιαλιά αυτό εδώ. Είναι ένα κάστρο μονόπετρο, που σηκώνεται πάνω σου, πάνω από τα νερά, ίσια προς τον ουρανό και βυθίζεται πάλι κάθετα μέσα στη θάλασσα, άλλα εκατό και εκατόν πενήντα μέτρα, τα ύφαλα του. Εδώ ο καραβοτσακισμένος ναύτης δεν μπορεί να κολυμπήσει, να φτάσει έως την ξηρά. Κανένα έλεος, θα πεθάνει εκεί, κρατώντας στα χέρια του τη στεριά. Κανένας τρόπος για να σωθεί, κανένα αραξοβόλι, κανένα πρανές. Η φοβερή κάθετος κατακρημνίζεται σε μάκρος πολλών χιλιομέτρων. Το μαρμαρένιο λιοντάρι του Ταΰγετου θα ιδεί ασυγκίνητο τα θύματα της θάλασσας να χτυπιούνται και να ξεσκίζουνται πάνω στα ριζοθέμελά του σαν τους ναύτες του Οδυσσέα. Η στεριά θα τους είναι πιο αλύπητη από το πέλαγος."

Το τοπίο χαρακτηρίζεται από τη σπάνια μανιάτικη γοητεία, ενώ περιβάλλεται από μια ιδιαίτερη ενέργεια. Δεν έχει κάποιο σημάδι από την σημερινή εποχή και είναι μια εικόνα που πολύ εύκολα τη φέρνεις μπροστά σου, όσα χρόνια και αν περάσουν…